W niedawnej publikacji “Electromechanical-assisted training for walking after stroke“, Jan Mehrholz i współpracujący z nim naukowcy znaleźli znaczące dowody na to, że pacjenci po udarze, którzy rehabilitowani byli poprzez kombinację treningu zrobotyzowanego i klasycznej fizjoterapii są lepiej przygotowani do niezależnego chodu niż pacjenci poddawani konwencjonalnej terapii chodu.

Obecnie, w samych Stanach Zjednoczonych i Europie rejestruje się ponad million pacjentów rocznie, którzy dotknięci zostali udarem i cierpią na powikłania poudarowe tj. problemy z chodem, czy zaburzenia funkcji poznawczych i emocjonalnych. Trzy miesiące po udarze, 20% osób nadal porusza się na wózku, a około 70% pacjentów chodzi, ale z ograniczoną prędkością i wydajnością. Pytanie, czy trening z wykorzystaniem robota, w połączeniu z tradycyjną fizjoterapią ma przewagę nad konwencjonalną terapią chodu, było zadawane wielokrotnie w ciągu ostatnich kilku lat. Do tej pory przeprowadzono wiele badań nt. skuteczności zrobotyzowanej terapii chodu, jednakże ich wyniki są niejednoznaczne, uzależnione od przebanej populacji i metody samego badania.

W nowym przeglądzie, aktualizującym publikację z 2007 roku, Jan Merholz i jego grupa przedstawiła meta-analizę, dzięki której można uzyskać najwyższy poziom dowodów klinicznych. Jako podstawę oceny, grupa uwzględniła 23 zróżnicowane próby, porównujące trening zrobotyzowany z konwencjonalną opieką fizjoterapeutyczną. Próby pozwoliły na przeanalizowanie takiej terapii u 999 pacjentów, z różnym poziomem dysfunkcji. Trzynaście z tych grup używało robota szwajcarskiej firmy Hocoma. W odróżnieniu do poprzednich prac badawczych, w których skupiono się na prędkości treningu, Jan Merholz przyjął za cel analizę proporcji pacjentów, którzy odzyskali zdolność do samodzielnego chodu po takiej terapii względem braku poprawy funkcji motorycznych.

Znaleźli oni znaczące dowody na to, że trening zrobotyzowany ma bardzo dobre efekty podczas terapii chodu. Rezultaty przedstawione dla pacjentów poudarowych, którzy poddani byli rehabilitacji z wykorzystaniem robota w połączeniu z klasyczną fizjoterapią, są znacznie lepsze niż u pacjentów poddanych konwencjonalnemu treningowi. Efekt ten był jeszcze wyraźniejszy u pacjentów leczonych zaraz po wystąpieniu udaru (w pierwszych trzech miesiącach), a więc u pacjentów całkowicie niezdolnych do chodu przed rozpoczęciem leczenia. Również u pacjentów nieambulatoryjnych zauważono znaczny wzrost prędkości chodu w odpowiedzi na trening z wykorzystaniem robota.

Przeprowadzone przez Merholza i jego kolegów analizy pokazują, że każda dysfunkcja motoryczna wynikająca z udaru może być zmniejszona dzięki terapii z wykorzystaniem elektromechanicznych urządzeń wspomagających. Wraz ze wzrostem liczby osób dotkniętych udarem na całym świecie, rezultaty te ilustrują, że wielu pacjentów mogłoby kontynuować swoje niezależne życie, jeśli otrzymaliby odpowiednie wsparcie poprzez trening zrobotyzowany. Niezależny chód jest jednym z głównych celów stawianych rehabilitacji, ponieważ ma on największy wpływ na samych pacjentów, środowisko ich otaczające oraz koszty socjalne.

Jednakże, kolejne badania i pozyskiwanie informacji nt. zwiększania skuteczności terapii poprzez wybór optymalnej częstotliwości i intensywności treningu chodu, i wprowadzanie ich z sukcesem w działania kliniczne są niezbędne, pozostają więc w obrębie badań i zainteresowania naukowców na kolejne lata.